Een enorme dinosaurus stapt naar je toe, opent zijn mond, buigt zich over zijn kop, nog een seconde … Kaken gesloten met een krakend geluid! Nou en? En er is niet echt iets gebeurd, het is maar een film, maar een film is niet gewoon. De kijker krijgt de indruk dat hij niet alleen in de zaal zit, maar midden in de gebeurtenissen zit. Dit effect wordt 3d genoemd.
3d is een afkorting voor de term driedimensionaal of driedimensionaal, dat wil zeggen driedimensionaal. De gewone wereld om ons heen is ook driedimensionaal. De ogen die observeren wat er om hen heen gebeurt, nemen de omringende objecten op verschillende afstanden van hen waar. Omdat een persoon twee ogen heeft, ziet elk van hen een object vanuit zijn eigen hoek. Twee licht verschillende afbeeldingen worden naar de hersenen gestuurd, waar ze onmiddellijk worden geanalyseerd. Als resultaat van een complexe, maar zeer snelle herberekening, produceren de hersenen een driedimensionaal beeld waarmee bijvoorbeeld kan worden ingeschat of een naderende auto ver of dichtbij is, je al kunt oversteken of het wachten waard is. 3D-technologie maakt gebruik van een zeer vergelijkbaar principe; bij het kijken naar een film krijgen de ogen constant twee verschillende beelden van de actie die op het scherm plaatsvindt. Houd er rekening mee dat bij het bekijken van een gewone film 24 statistische frames per seconde voor de kijker worden gescrolld. De hersenen hebben wat tijd nodig om ze allemaal te verwerken, en terwijl ze dit doen, wordt het vorige frame vervangen door het volgende, waardoor de indruk van beweging ontstaat. In een 3D-film gebeurt in wezen hetzelfde, alleen het aantal frames wordt verdubbeld. De ogen krijgen 48 beelden per seconde aangeboden, afwisselend links-rechts, links-rechts. De foto voor het linkeroog wordt uitgezonden op een iets andere lichtgolf dan die voor het rechteroog. Als je alleen maar naar het scherm kijkt, zie je niets anders dan een modderig, kabbelend beeld. Speciale brillen zijn uitgerust met lenzen met ingebouwde polarisatiefilters die lichtstralen van een bepaalde lengte kunnen doorlaten. Elk oog ziet alleen "zijn eigen" beeld, stuurt informatie door naar de hersenen, en dat, volgens het gebruikelijke, langbewerkte algoritme, een driedimensionaal beeld modelleert uit de ontvangen frames. 3D-brillen zijn al een algemeen kenmerk van de moderne kijker geworden, maar dit betekent helemaal niet dat het vanaf nu mogelijk zal zijn om films alleen met hen te bekijken. De technologie evolueert voortdurend en misschien komt er in de nabije toekomst een andere manier om het beeld te polariseren. Driedimensionale cinema zal naar een nieuwe ontwikkelingsfase gaan, nog omvangrijker, interessanter en opwindender worden.
