Ondanks dat 3G al actief wordt gebruikt in bijna elke mobiele telefoon, begrijpt de gemiddelde mens nog steeds niet: waar kwam zo'n forse verbetering van de kwaliteit van de communicatie vandaan en waarom werd er zoveel gepraat over de nieuwe technologie? Helaas is het onmogelijk om dit te begrijpen als we uitsluitend over 3G spreken, omdat alles wordt geleerd in vergelijking - en het is in vergelijking met eerdere generaties dat de "trojka" een revolutie heeft gemaakt.
De mobiele telefoon in je zak werkt als een kleine radio: hij zendt je spraak via bepaalde frequenties naar het basisstation. Alles lijkt eenvoudig: het apparaat van elke gebruiker stemt af op een specifieke frequentie en gebruikt deze tijdens het gesprek. Dienovereenkomstig hangt het aantal abonnees in het netwerk alleen af van de beschikbare frequentieband. In wetenschappelijk taalgebruik heet dit FDMA - Frequency Division Multiple Access, en dit is de eerste generatie mobiele communicatie. De praktijk leert echter dat het aantal abonnees in dit geval onterecht klein blijkt te zijn en de beschikbare bandbreedte irrationeel wordt gebruikt. Daarom ontdekten de ingenieurs na het uitvoeren van de juiste berekeningen dat het niet nodig is om het signaal altijd te verzenden. Een segment van 1/8 van een seconde is voldoende zodat een persoon geen communicatieonderbrekingen opmerkt: daarom werden er meerdere keren meer abonnees op elke frequentie geplaatst, die niet alleen de frequenties deelden, maar ook de zendtijd, communicerend met het basisstation station voor slechts een fractie van een seconde. Systemen van de tweede generatie werden gebouwd op TDMA - Time Division Multiple Access. De derde generatie netwerken gebruikt een fundamenteel ander communicatieschema en wordt daarom als revolutionair beschouwd. Nu is het niet nodig om ruimte te verdelen over tijd of frequenties, omdat alle abonnees tegelijkertijd het hele spectrum gebruiken gedurende het hele gesprek. Dit wordt bereikt door een fundamenteel nieuwe technologie: CDMA. Nu worden de signalen onderling gedifferentieerd, niet in tijd of frequentie, maar dankzij speciale codes die zijn ingebed in de verzonden informatie. Dus, verwijzend naar de hele ruimte met een specifieke code, zal het basisstation voor zichzelf slechts één noodzakelijk gesprek toewijzen. Mnemonisch gezien is het handig om het te zien als een kamer vol mensen. In de eerste en tweede generatie spraken mensen om de beurt of in verschillende hoeken van de kamer om elkaar niet te hinderen. Nu spreken mensen verschillende talen. En als je zo'n kamer binnengaat, kun je uit de algemene kakofonie van geluiden gemakkelijk gesprekken in je moedertaal onderscheiden. Het is duidelijk dat deze benadering veel meer mogelijkheden heeft geopend voor de overdracht van informatie, beschikbare snelheden en het aantal abonnees, omdat er nu praktisch geen beperkingen zijn op het gebruik van netwerkbronnen.
