Een analoog televisiesignaal is enkele megahertz breed, dus het lange, middellange en korte golflengtebereik is daarvoor te smal. Om dergelijke signalen uit te zenden, worden in ieder geval ultrakorte golven gebruikt. Deze situatie is met de overgang naar digitale televisie niet veranderd.
instructies:
Stap 1
De toegewezen golflengten voor televisie-uitzendingen verschillen van land tot land. In Rusland is voor analoge uitzendingen op metergolven de D-standaard aangenomen, die voorziet in 12 kanalen. De eerste komt overeen met een frequentie van 49,75 MHz voor het verzenden van een beeldsignaal en 56,25 MHz voor het verzenden van een geluidssignaal. In de laatste worden beeld en geluid respectievelijk uitgezonden op frequenties van 223, 25 en 229, 75 MHz. Eerdere uitzendingen op decimetergolven werden niet in alle steden uitgevoerd, maar vandaag - in bijna elke stad. De frequenties van de kanalen in dit bereik zijn vastgelegd door de norm K. Op de eerste, die het nummer 21 draagt, zijn frequenties van 471, 25 en 477, 75 MHz voorzien voor de beeld- en geluidssignalen. Het laatste kanaal in het bereik was aanvankelijk 41 (631, 25 en 637, 75 MHz), daarna 60 (783, 25 en 789, 75 MHz), en tegenwoordig is dit kanaalnummer 69 (855, 25 en 861, 75 MHz). Amplitudemodulatie van het beeldsignaal en frequentiemodulatie van het geluid. De oplettende lezer zal bedenken dat in alle gevallen het verschil tussen de frequenties voor beeld- en geluidsoverdracht 6,5 MHz is. In andere landen kan dit verschil anders zijn, bijvoorbeeld 5,5 MHz (normen B en G).
Stap 2
Er zijn grote openingen tussen kanalen 5 en 6 en 12 en 21. Het is onmogelijk om televisie-uitzendingen te regelen op frequenties die in deze intervallen in de lucht vallen - dit kan interfereren met radio-uitzendingen en andere vormen van communicatie. Maar ze kunnen via de kabel worden uitgezonden, wat tegenwoordig vaak wordt toegepast. In het begin konden tv's in deze banden niet werken - settopboxen waren vereist. Nu kunnen bijna alle tv's deze kanalen, die nummers van S1 tot S40 ontvingen, zelfstandig ontvangen. Ook de frequentieverschillen voor de overdracht van beeld- en geluidssignalen op deze kanalen voldoen aan de landelijke normen.
Stap 3
Digitale televisie-uitzendingen worden uitgevoerd op frequenties binnen het bestaande decimeterbereik, zodat de reeds bestaande antennes kunnen worden gebruikt. Alleen tussen de antenne en de tv is het nodig om een decoderbevestiging te plaatsen of een tv met ingebouwde decoder te gebruiken. Maar dankzij compressie bij digitale uitzendingen is het mogelijk om zogenaamde multiplexen in te voeren, wanneer meerdere televisiezenders op één frequentiekanaal uitzenden. Compressie is nog efficiënter in DVB-T2 dan in DVB-T. Voor kabeluitzendingen worden de DVB-C- en DVB-C2-standaarden gebruikt.
Stap 4
Bij satelliet-tv-uitzendingen worden frequentiebereiken gebruikt die overeenkomen met eenheden en tientallen gigahertz. Voorheen was het ook analoog, maar frequentiemodulatie werd ook gebruikt om beeldsignalen uit te zenden. Nu wordt satellietuitzending in dezelfde banden uitgevoerd, maar met behulp van digitale standaarden, met name DVB-S en DVB-S2.
